Monografia Pięta Abrahama zawiera rozważania na temat istoty wiary tzw. „chodzącej” w kontekście myśli judaistycznej, filozofii i literatury
XX wieku. Tekst w swojej strukturze opiera się na rabinicznych interpretacjach Psalmu 1. Stanowi rodzaj literackiego eksperymentu, który nie poddając się jednoznacznej genologicznej klasyfikacji, sytuuje się w przestrzeni między powieścią, midraszem a pracą naukowobadawczą.
Narracja o losach starotestamentowego Abrahama – leksykalnie i stylistycznie wycyzelowana, barwna, nasycona szczegółami – oscyluje w stronę prozy poetyckiej z uwagi na formę i powieści filozoficznej ze względu na głębokie znaczenie. Próba egzegezy motywu biblijnego zbliża Piętę Abrahama do midrasza. Niczym hagadyczny midrasz szeroko interpretuje losy Abrahama, bada, docieka, objaśnia, komentuje, wydobywa nowe znaczenia, uczy… Przed nami zatem, wzbogacona o komentarze i objaśnienia, przesycona głęboką filozoficzną myślą, erudycyjna, polifoniczna, hagadyczno-midraszowa opowieść o drodze Abrahama, który wraz z domem rodzinnym w Ur i w Charanie porzucił dotychczasowe ziemskie rozumienie rzeczywistości, umknął z pułapki naturalnych pragnień i podążył drogą wiary, powierzając całego siebie Bożemu Słowu. Masa przypisów tworzy solidny fundament utworu, a to z kolei pozwala na postrzeganie Pięty Abrahama jako wiarygodnego i rzetelnego wywodu, bliskiego opracowaniu naukowemu. Autorka odwołuje się, oprócz Starego i Nowego Testamentu, do niezliczonych źródeł oraz nazwisk pochodzących z wielu epok i reprezentujących różne dziedziny twórczości i nauki – od Majmonidesa i Józefa Flawiusza, poprzez Immanuela Kanta, po Charles’a Baudelaire’a, Paula Ricoeura, Emila Ciorana, Jean-Philippe’a Toussainta, Paula Celana i ks. Józefa Tishnera.
dr hab. Mirosława Michalska-Suchanek